Op uitnodiging van Broekhuis Lease ben ik dit weekend in goed gezelschap van zo’n 25 mannen (en 1 dame) afgereisd naar het Duitse Rüsselsheim. Daar bezochten we de Opel Fabriek en het Opel Museum. Naast dit dag vullende programma was er tijd voor ontspanning. Ik neem jullie mee in dit fotoverslag.
In alle vroegte vertrok er een luxueuze touringbus, bevoorraad met een welkom ontbijtje, richting Autobahn. Na zo’n 5 uur lang een topsnelheid van 99,7 km/u gereden te hebben, bereikten we in de middag onze plaats van bestemming: Adam Platz.
Onder leiding van onze Duitse tourgids Dimitri en een stel oordopjes (kommunikation) werden we in het voorvertrek van Opel geïnstrueerd. Hier hebben we ondertussen de nieuwe generatie van Opel al ruimschoots kunnen bewonderen en alle mogelijke brochures braaf meegenomen als huiswerk. Gehoorzaam volgen we Dimitri richting onze bus voor aanvang van de fabriekstour. Druk pratend en snel gebarend leidt Dimitri ons door de Insignia fabriek. Hier nemen we een kijkje bij het pers-werk. We zijn allen onder de indruk van de kilometers lange rollen staal waar straks een auto uit gevouwen wordt. Luide machines maken het bijna onmogelijk om met elkaar te praten (vroeger scheen dit 10 keer zo erg te zijn) of om een eigenzinnige invulling aan de werkzaamheden te geven. Alles gaat automatisch en op de klok. Just in time. Niets op voorraad, alleen op bestelling.
Onderweg naar de volgende fabriekshal, het terrein is zo’n twee keer Monaco, zien we de Feuerwehr, spuiterijen en de testbaan. Alles is gefaciliteerd op eigen grond. Overal waar je om je heen kijkt zie je beton en spoorrails; erg industrieel. Ondertussen vliegen de gecamoufleerde nieuwe Opels je om de oren. Aangekomen op de tweede bestemming zijn we getuigen van iets wat op een Opel Adam begint te lijken. Robotarmen zetten het plaatwerk van de Adam in elkaar. Wat een geld zit er in die automatisering zeg!
Maar echte mankracht kan ook niet ontbreken; meerdere jongens zijn druk aan de gang met de motoren. Ik heb me zwaar vergist in de ‘eenvoud’ van het werk; de jongens draaien namelijk niet constant hetzelfde boutje aan maar wisselen steeds tussen 6 werkstations gedurende de dag en zijn genoodzaakt alle typen motoren van binnen en van buiten te kennen. Dat houdt in dat ze 55 seconden hebben per type motor, om de benodigde handelingen te verrichten voordat deze doorgaat op de lopende band naar de buurman. Na elke twee uur werken hebben ze (jawel) 9 minuten pauze. Verdiend, lijkt mij.
In de laatste fabriekshal zien we het geheel wat meer tot stand komen. Alle modellen komen voorbij op de lopende band, kris kras door elkaar. Van Opel tot Vauxhall. De ene krijgt een bumper, de ander wordt voorzien van een kunststof vloeistoftankje. Het begint nu echt een auto te worden. Onvoorstelbaar dat zo’n knap staaltje werk in slechts uren geproduceerd kan worden. Jammer genoeg was het niet toegestaan om foto’s te maken in de fabriekshallen. Ik kan je een factsheet, impressie filmpje en de wetenschap meegeven dat het een onvoorstelbaar goed geolied logistiek proces is waarbij ik respect heb voor zowel de werknemers als de machines. Besef je eens dat er elke minuut 1 auto van de band afrolt. En dat in tijden van crisis.
Als afsluiter dringen we de werkplaats op het terrein binnen welke nu dient als expositiehal van de klassiekers van Opel. Van de eerste auto’s tot aan de racewagens van het merk staan te pronken in de muf ruikende garage. Heer-lijk. Een mooi stukje contrast in vergelijking met de nieuwe telgen en met name de manier van hedendaagse productie. Dimitri is na zo’n twee uur door zijn stof heen om vervolgens voldaan terug te keren naar het beginpunt.
Onze buschauffeur neemt ons mee naar het hotel waar we neerstrijken op het terras, genietend van de laatste zonnestralen en frisse versnaperingen (lees bier voor de mannen en cola voor de dames). De nabeschouwing is in volle gang en enthousiast delen we met elkaar wat we zojuist allemaal hebben mogen aanschouwen. Een traktatie voor de autoliefhebber, een uniek kijkje achter de schermen. Daar krijgt men honger van! Tezamen genieten we van een (iets merkwaardig) Duits vijf-gangen menu waarna we de dinerstoel verruilen voor een prima hotelbedje. De bus staat immers ’s ochtends weer klaar om naar Nederland te vertrekken. Met een smile op mijn gezicht gooi ik mijn tas in het ruim. Met weer een ervaring rijker keer ik terug naar huis. Bedankt Broekhuis!
SOCIALS