Of ik een week wilde rijden met de sterkste Peugeot ooit? Kom maar op met die sleutel! Dat die auto een hybride stationwagen is mag de pret niet bederven. Want zeg nou zelf, een driemotorig monster met 360 pk, vierwielaandrijving en zo’n brutale uitstraling, dat wil je toch?
Laten we beginnen bij die uitstraling. Mijn testauto is een Peugeot 508 SW PSE HYbrid4, een hele mond vol voor een stationwagen die ze bij Mercedes-Benz zonder schaamte ‘shooting brake’ zouden noemen. Hij kijkt me boos aan, intimiderend bijna. En dat terwijl het ontwerp eigenlijk niet eens zo afwijkt van een normale 508. Het zijn vooral de vleugeltjes, ‘winglets’, op de hoeken van de bumpers die het verschil maken. De gigantische 20-inch lichtmetalen wielen en Audi RS-achtige grijze lakkleur ‘Gris Selenium’ doen de rest. Eerlijk is eerlijk: van de kryptonite accenten moet je houden. Dat is de naam die Peugeot geeft aan de felle geel-groene accentkleur die de huisstijl van Peugeot Sport Engineered bepaalt. Dit PSE-merk moet het iconische label GTI vervangen, dat lijkt me geen gemakkelijke taak. Zelfs al hebben de mensen bij Peugeot Sport de afgelopen jaren laten zien dat ze geweldige auto’s kunnen maken, zoals de 208 GTI by Peugeot Sport en de brute RCZ R met 270 pk.
Genoeg over de marketing. Ik open de deur en zie het mooi afgewerkte interieur wat ik gewend ben van een 508. En kryptonite, veel kryptonite. De digitale cockpit heeft een thema in deze kleur en de stoelen, met verlengbare zitting, zijn met draad in deze kleur gestikt. Naast het luxe alcantara op de stoelen valt op dat het dashboard is afgewerkt met… hout. Jawel, in de voordeligste dieselversies plaatst Peugeot sierstrips in carbon-look, bij de sportieve topuitvoering krijg je juist een luxe uitstraling. Het valt een beetje uit de toon, maar het voordeel is dat de middentunnel nu niet is uitgevoerd in krasgevoelige pianolak. Oh, en opties? Die zijn er niet, alles wat je kan willen is aanwezig. Als je meer geld kwijt wilt kun je hooguit kiezen tussen de optionele kleuren zwart en wit.
Aan de aankleding hoeven we dus geen tijd te verspillen. Laten we de sterkste Peugeot ooit eens starten! Ik druk de startknop in en hoor… niets. Geen beleving die je bij een sportief topmodel met 360 pk verwacht. De verklaring is logisch, ik heb de 11,5 kWh grote accu volledig opgeladen en dan begint-ie altijd in de rijmodus ‘Electric’. Je hebt dan zo’n 220 pk elektrisch vermogen tot je beschikking, wat de leeg 1.850 kg zware auto niet bovengemiddeld snel maakt. Hij rijdt gewoon lekker, is stil en comfortabel en voelt degelijk aan. Net een gewone, 225 pk sterke Peugeot 508 HYbrid. Dat blijft zo, totdat je zijn alter ego activeert…
Dat doe je met de knop in de middentunnel. Met een paar drukken schakel je van ‘Electric’ via ‘Hybrid’ en ‘Comfort’ door naar ‘Sport’. Dan gebeurt het. De verbrandingsmotor slaat aan en blijft eventjes 1.500 tpm draaien. Zo wordt de olie goed door het motorblok verdeeld. Ik wacht nog ruim tien minuten tot de motor echt op temperatuur is en dan vloer ik het gaspedaal. De sensatie die je dan krijgt is moeilijk te beschrijven. Drie motoren schieten je af, maar die motoren spreken niet dezelfde taal. Met het elektrische vermogen ga je al flink vooruit terwijl je de benzinemotor hoort optoeren. Heeft-ie genoeg toeren te pakken, dan komt ook nog eens zijn turbo erbij. Je zit als het ware in een drietrapsraket waarvan elke trap optelt bij de vorige. Het resultaat is dat je niet hoort wat er gebeurt en niet voelt wat je hoort, terwijl je de 0-100-sprint in 5,2 seconden afraffelt. Een beleving die je nergens anders krijgt!
Een minpunt noteer ik bij de sportieve sensatie. Zelfs als je tot het uiterste gaat klinkt de 1,6-liter turbomotor maar braaf. Een sportuitlaat zou een goede toevoeging zijn, al valt het te prijzen dat Peugeot zijn Focal-speakers niet misbruikt om een vals motorgeluid mee af te spelen.
De spectaculaire aandrijving scheidt niet alleen maar rozengeur af. Zijn reactiesnelheid bij het uitaccelereren van een bocht valt wat tegen. Je moet simpelweg even wachten tot de drie motoren op je rechtervoet reageren zoals je wilt, er zit wat vertraging in. Ook de flippers aan het stuur doen niet precies wat ik wil. Je kunt er de automaat mee overrulen, maar al snel gaat de aandrijflijn weer terug naar de automatische stand. Het is mij niet gelukt om de versnellingsbak in ‘manual’ te vergrendelen. Dat vraagt om creatieve oplossingen en met een beetje gas de bocht in duiken lijkt daar het meeste op. De auto geeft je daar de ruimte voor, want onderstuur kent de 508 PSE eigenlijk niet. De vooras lijkt ongelimiteerd grip te hebben en als je in de bocht het gas lift zet de achterkant zelfs een stapje opzij. Flink bijsturen met het gaspedaal! De 508 PSE is gelukkig niet zo listig als de GTI’s van vroeger, maar het speelse karakter is er ondanks z’n gewicht nog steeds.
Dat onderstel is een punt om extra te benoemen. Want als je rustig rijdt voelt de 508 PSE niet speciaal. Hij is ondanks de grote wielen comfortabel en deint zelfs even na een verkeersdrempel, zoals de normale 508 dat doet. Als je stevig gaat sturen blijkt hij nauwelijks over te hellen en, ik schreef het al, onderstuur is hem vreemd. Het bewijst maar eens dat een sportieve allrounder écht niet knetterhard hoeft te zijn. Een Porsche 911 is dit immers ook niet. Ik moet het Peugeot nageven: over dit onderstel hebben zich echt een paar knappe engineers ontfermd.
De Peugeot 508 SW PSE is een bijzondere auto, dat is wel duidelijk. Het is een combinatie tussen zuinig (ik reed met regelmatig opladen 1 op 18), razendsnel, leuk en praktisch autorijden. Dat deze combinatie niet goedkoop is spreekt bijna voor zich, al is 72.300 euro zelfs voor dit pretpakket behoorlijk veel geld. Je moet wel een hele grote fan zijn van het Franse merk wil je niet overstappen naar een (zelfs iets goedkopere) concurrerende Duitser. Maar staat het nieuwe PSE-label nu op de kaart? Dat wel. Ik ben benieuwd naar wat er komen gaat!
SOCIALS